Bu sene de , hayatlarını geri isteyenlerin festivalinde buluştuk. Festival alanına girene kadar militarizmden sıyrılamamanın siniri vardı üstümüzde aslında çünkü pek muhterem jandarmalarımız bizi kapıya kadar rahat bırakmamıştı.
Tamamına yakını ( birkaç özel güvenlik hariç ve meslek örgütleri hariç) gönüllülerin çabalarıyla organize edilen bu festivalle ilgili değinmek istediğim birkaç nokta var.
Öncelikle, festivalin “ şenlikli toplum” hayalleriyle yapıldığını düşünüyorsak ( ki ben öyle düşünüyorum) eğer o zaman, festivale sadece bazı grupların sahne aldığı, müzik dinlenen bir organizasyon olarak görülmesini engellemeliyiz. Tabii gruplar dışında atölye çalışmaları da oldu ancak demek istediğim festivalin daha çok bir sosyal forum şekline bürünmesi. İnsanların geniş kalabalıklar halinde bir araya geldiği oturup konuştuğu diyalog kurduğu, örneğin şu 2-3 günlük festival sürecinin değerlendirmelerinin yapıldığı, aksaklıkların giderildiği bir ortam oluşmalı. Ve ayrıca gönüllü-katılımcı ikiliğinin de çözülmeye çalışılması gerektiğini düşünüyorum. Yani katılımcı diye tabir ettiğimiz festivale gelen dinleyicilerin de organizasyonun bir parçası haline gelmesi gerekli. Ki bu da bir sınıflaşma eğiliminin ortadan kaldırılması olacaktır aslında. Zaten bu da festivalin sloganlarından biri değil miydi?
Emeği geçen herkese teşekkürler.
